About the painting: Wala ng mas sasaya pa kundi ang pagmasdan ang dagat sa kawalan. Dahil sa bawat takot, lungkot at luha ko sa unang apak ko sa HK ay tanging hampas ng alon, lagaslas ng dahon, huni ng ibon, dampi ng buhangin at sikat ng araw ang kumakalma sa isip at puso ko. Kaya minabuti kong ipinta ito at ilagay sa munti kong kwarto na kahit walang bintana ay mayroong magbibigay ng ngiti sa aking mga labi, na sa bawat pagpikit ko ay mag magpapaalala na sa bawat pag gising ko ay may pag asang bubungad sa akin sa umaga at magiging inspirasyon ko na kahit madilim ang pinagdadaanan ko sa araw araw ay maaari ko pa ring pintahan ang buhay ko ng may kulay tulad ng mga pangarap ko na parang mga alon na walang pagod humampas sa kawalan.

Nothing makes me happier more than watching the void of the sea. For each of my fears, sadness and tears since my first steps in HK, only the crashing waves, murmur of leaves, songs of birds, caress of sand, and sunshine can calm my mind and heart. That's why I chose to paint this to put in my small room with no windows so that something can bring a smile to my lips and that with each time I close my eyes, something reminds me that when I wake up, there is hope that welcomes me in the morning and becomes my inspiration that even if I am going through something dark everyday, I can still paint my life in color just like my dreams that are like waves that tirelessly crash into the void.